Column Nick Hoekman

Koningin Máxima der Nederlanden mocht vandaag, donderdag, het vernieuwde Tapijtmuseum openen. En dat ging, geheel in stijl, op zien Gaellemunigers.

Het voelde aan als een Koningsdag-light, de honderden meters aan oranje tapijt door de straten van Genemuiden lieten menigeen terugdenken aan 1988 toen het Tapijtstadje tijdens Koninginnedag op het programma stond. Deze dag wordt er geschiedenis geschreven voor later, waar iedereen bij 800 Jaar Stad Genemuiden kan zeggen: “Ek waere d’r bi-j in 2025.”
Op zien Gaellemunigers houdt ook in dat er werkelijk niks aan het toeval overgelaten wordt, alles is tot in perfectie verzorgd. Misschien wel een beetje té: alles is aan kant, onkruid lijkt even niet te bestaan en de stoeptegels staan net zo recht als het stralende gebit van een willekeurige influencer.
Elke plooi is voor Máxima gladgetrokken en Genemuiden is hiermee als het ware ‘gebotoxieerd’.
En ik snap het, dit kan maar zo een once-in-a-lifetime iets zijn. Maar ik had het ook leuk gevonden om haar het gewone Genemuiden te laten zien.
Ze schijnt wel twee vrijkaartjes en twintig munten mee te hebben gekregen voor de feestavond, volgende week vrijdag. Dus misschien komt ze nog even buurten met Willem-Alexander. (Moeten we de ABBA coverband eigenlijk even inwisselen voor een Queen-tribute, bedenk ik me nu.)

Dat de populariteit van het Koningshuis in Nederland terug zou lopen, daar is vanmiddag in het centrum niks van te merken. Iedereen die ook maar even een paar minuten vrij kon maken, lijkt aanwezig op het Havenplein. Het hele gebeuren geeft de sfeer van een soort oranje Sinterklaasintocht. Alleen zijn het nu niet de kinderen die nerveus heen en weer lopen te drentelen, maar zijn het juist de volwassenen die nerveus om zich heen kijken of ze er al aan komt. Spreekstalmeester Klaas-Jan Barneveld hield de duizenden mensen (onder wie alle in Genemuiden voorradige basisschoolkinderen) op de Kaai mooi aan de gang: het Gaellemuniger volkslied en de juichtoon bij het ontvangst van Maxima werden keurig doorgenomen. En ik denk oprecht dat wanneer hij het ‘Zie Ginds Komt De Stoomboot’ had ingezet, iedereen uit pure gewenning en van de spanning gewoon uit volle borst had meegezongen.

Ook de belangstelling onder het journaille was enorm. En zo vond ik mezelf opeens terug in een van de nokken van het fraai verbouwde Tapijtmuseum tussen de landelijke en niet zo landelijke pers, onder de vleugels van de Rijksvoorlichtingsdienst. Voordeel is dat je zo’n beetje de beste plekken krijgt. Bij aankomst van Hare Majesteit Koningin Máxima stond ik, samen met nog twintig personen, first rate.

En eerlijk, het maakt wel indruk. Het voelde alsof ik in een real life-versie van LuckyTV terecht was gekomen. De koningin neemt rustig de tijd om hier en daar wat handjes te schudden, selfies te maken en verontschuldigt zich vervolgens aan plukjes teleurgestelde fans dat ze niet even aan de andere kant van de straat kan komen buurten.
Wanneer een selfie-sessie in de Fabrieksstraat opeens uitloopt op een familieportret van zeker vijftien personen die overal vandaan lijken te komen, schieten de aanwezige beveiligers lichtelijk in de stress. Het Zuid-Amerikaanse temperament van Máxima raakt er niet van onder de indruk. Maar wanneer je uit een miljoenenmetropool als Buenos Aires komt, dan is de Fabriekstraat geplaveid met oranje tapijt ook een walk in the park.

Het enthousiasme voor het Koninklijk Huis mag in Nederland dan wel afnemen, in Genemuiden blijft de komende jaren de loper gewoon voor ze uitgerold worden. Wél eentje die alle straten van het bezoek oranje doet kleuren.

Want zo doen wi-j dat in Gaellemuun.