We hebben het geflikt! Jacquelien, Rob en ikzelf hebben de Vierdaagse van Nijmegen volbracht. Wat een ervaring!

Het was opnieuw vroeg dag, maar gelukkig zaten we al helemaal in ons ritme van vroeg opstaan. Voor ons drieën leverde dat geen enkel probleem meer op. De laatste dag van de Vierdaagse bracht ons langs een prachtige route met de volgende plaatsen: Hatertse en Overasseltse Vennen → Overasselt → Cuijk → Linden → Beers → Mook → Molenhoek → Malden → Via Gladiola → en uiteindelijk de finish in Nijmegen.

De voorgaande drie dagen hadden natuurlijk wel hun tol geëist. Geen van ons was blarenvrij, maar na het nodige prik- en plakwerk waren we fit genoeg om ook deze laatste etappe aan te gaan.

Via Hatert en de Overasseltse Vennen legden we de eerste kilometers vrij vlot af. Voor we het wisten, bereikten we onze eerste rustplek. Die was, in tegenstelling tot eerdere dagen, al behoorlijk bezet. Gelukkig vonden we toch een plekje om even bij te komen en de inwendige mens te versterken.

Na ongeveer twintig minuten trokken we weer verder. Overasselt was de volgende doorkomstplaats. Het was er vrij rustig, en voor we het wisten, lieten we het alweer achter ons.

Via een lange menselijke slinger liepen we over de dijk langs de Maas. Deze indrukwekkende rij wandelaars eindigde bij de A73. Daar staken we de Maas over via het fietspad dat er parallel aan loopt. Aan de overkant verlieten we het fietspad en kwamen we uit in Linden. Elk jaar maken de bewoners daar er een waar feest van, en ook dit jaar was dat niet anders. Met het thema “Het Wilde Westen” hadden ze het hele dorp omgetoverd en lieten ze zich weer van hun beste kant zien.

Lang konden we helaas niet blijven hangen – de klok tikte door, en we hadden nog heel wat kilometers te gaan. Door een waterrijk gebied wandelden we verder richting Beers, onze volgende doorkomstplaats. Van verre hoorden we de muziek ons al tegemoet komen. Daar, op het punt waar de 50 kilometer-wandelaars en militairen zich weer samenvoegden met de 40 kilometer-wandelaars, draaide een DJ zijn platen op vol volume.

In de commandohut van het Korps Commandotroepen hielden we een korte stop. We besloten onszelf nog even goed op te laden. Een kopje soep en een broodje hamburger smaakten heerlijk. Toch werkte de vermoeidheid van drie dagen wandelen soms op de hersenen, want niet veel later ontdekte ik tot mijn schrik dat ik mijn rugzak had laten liggen. Gelukkig kwam ik er snel achter, maar dat betekende wel dat ik een stukje terug moest lopen.

Met mijn rugzak weer stevig op mijn schouders trokken we verder richting Cuijk – voor mij persoonlijk de mooiste doorkomstplaats van de hele Vierdaagse. De toeschouwers stonden rijen dik langs het parcours en genoten van de wandelaars die voorbijtrokken. Omgekeerd genoten wij wandelaars van de warme ontvangst én van de lekkernijen die werden uitgedeeld.

De passage onder de kade door blijft spectaculair, met daarna het immense podium waar artiesten een waar feest neerzetten. De muziek zorgde ervoor dat de sfeer er goed in zat, net voor we de tijdelijke pontonbrug overstaken. Die brug biedt elk jaar weer een veilige oversteek over de Maas.

Ondertussen hadden we er al ruim 25 kilometer opzitten. De temperatuur begon aardig op te lopen, en het zweet parelde op onze gezichten. In de verte zagen we Mook al liggen. Langzaam maar zeker snoepten we de resterende kilometers van het totaal van ruim 40 af.

We waren eerder deze week al in Mook geweest, maar ook vandaag was de beleving indrukwekkend. Via Molenhoek liepen we naar Malden. Daar kon ik het niet laten om over het podium te lopen dat midden op de weg was opgesteld. Samen met Jacquelien voelden we ons even ware sterren in het middelpunt van de belangstelling. Gelukkig stonden we tien meter verder weer gewoon met beide benen op de grond.

Na Malden kwam de St. Annastraat al snel in zicht – tijdens de intocht beter bekend als de Via Gladiola. Duizenden mensen stonden ons daar onder perfecte weersomstandigheden op te wachten, onder wie ook onze familieleden. Die support is goud waard. Juist zij geven je dat laatste zetje als het zwaar wordt, en zorgen ervoor dat je blijft doorgaan tot het einde.

Nog vijf kilometer te gaan. De mensenmassa leek eindeloos. En dan eindelijk… de finishlijn. De medaille – of het welverdiende cijfer – wachtte op ons.

We hebben het gedaan. Trots op mijn mede-wandelaars Jacquelien (voor de 4e keer) en Rob (voor de 6e keer). Samen hebben we het volbracht: vier dagen, 160 kilometer, en een ervaring om nooit meer te vergeten.

Zelfs na mijn elfde editie had ik het voor geen goud willen missen.