Ik open de deur van het statige herenhuis. Ben altijd weer onder de indruk als ik dit pand binnentreed. Een trap met balustrade en een kroonluchter ontvangen me in de gang. Prachtig! Dit huis is eeuwenoud. Wat heeft zich hier allemaal afgespeeld? Ik laat mijn gedachten even de vrije loop…
In de kamer tref ik mevrouw van L. aan, ze ligt in bed. Ze was vroeger een mooie, statige vrouw. De tijd heeft haar echter ingehaald. De ziekte kanker heeft haar te pakken en haar uitgeteerd. Het lichaam is op, haar geest echter nóg niet. Bij binnenkomst heft ze haar hoofd op en kijkt me glimlachend aan. Ik ga bij haar op de rand van het bed zitten en ze begroet me. We kijken elkaar aan. Ik zie de ‘dood’ in haar ogen staan, ze heeft niet lang meer…
Ik was haar, verzorg de dreigende decubitusplekken. Als ik haar de medicatie aanreik en de Fentanyl-pleister verwissel, bemerk ik dat deze niet meer optimaal werkt. Pijnlijke grimassen trekken over mevrouw haar gezicht. In de gesprekken die we samen met de arts hebben gevoerd heeft ze aangegeven dat haar wens is om geen pijn te hoeven lijden. We hebben diverse pijnbestrijdingen besproken. Na de zorg maar eens even checken hoe ze daar nu in staat, want de regie blijft altijd bij de cliënt zelf.
Als alles opgeruimd is, strijk ik nog even neer op de rand van haar bed. Ze begint zelf het gesprek al. “Zuster: ik heb zo`n pijn. Is daar nog iets aan te doen?”, vraagt ze. Ik knik, aanvoelend dat het einde snel nadert. Ik beloof dat ik de huisarts zo ga bellen, zodat die een beleid kan afspreken. Gelukkig hebben we goed contact met de huisartsen, zodat we de lijntjes kort kunnen houden om te overleggen en de beste zorg kunnen geven.
Ik leg mijn hand in haar hand, ze pakt hem. Onze blikken kruisen elkaar. Ze vraagt me hoe het kan dat ze opeens open staat voor lichamelijk contact. “Denk dat het komt omdat u stervende bent”, zeg ik. “De mens wordt dan weer zo puur. Alle lagen van status, leeftijd en rijkdom vallen weg” Ze kijkt me doordringend aan en ik zie dat ze me snapt. Het valt me elke keer weer op hoe ontvankelijk iemand kan worden als ze stervende zijn.
Een traan rolt over haar wang. Ze vraagt me of ik dat mooie lied van een paar dagen geleden nog eens op mijn telefoon wil laten afspelen. Ik zet `m op en terwijl de viool de eerste noten begint te spelen, sluit ze haar ogen en valt er een gelukzalige glimlach over haar gezicht. Ze geeft zich helemaal over aan de serene muziek. Als de laatste noten verdwijnen, opent ze haar ogen. Ze tilt zichzelf iets op en drukt plompverloren een kus op mijn wang. Met de woorden: “Bedankt zuster, voor alle gesprekjes en mooie liederen die je me hebt laten horen. Ze bekrachtigt haar kus met: “Ik ben er klaar voor”.
Drie dagen later sluit ze haar ogen voor eeuwig. Haar afscheidsdienst heeft ze zelf geregeld. Als ik de liturgie opensla krijg ik een brok in mijn keel.
Het eerste lied is óns lied……
————————————————————————————–
COLLEGA GEZOCHT!!
Door de jaren heen schrijven we af en toe verhaaltjes vanuit de wijk. Trekt jou deze manier van zorgverlenen ook aan en zou je het leuk vinden om bij Buurtzorg Genemuiden te werken, reageer dan op onze vacature. Wij zijn een klein (en fijn) team en hebben momenteel ruimte voor een nieuwe collega t.g.v. uitbreiding van de zorg. Uren in overleg.
Tel. nr.: 06-10319901
Mail: genemuiden@buurtzorgnederland.com